Když z toho nic není
Vidím tvary tvého těla,
mojí duši by se stalo,
bys mne v očích měla,
blaho tvé mne prolévalo,
chci jít k tobě blíže,
něco hezkého vymyslet,
Vidím tvary tvého těla,
mojí duši by se stalo,
bys mne v očích měla,
blaho tvé mne prolévalo,
chci jít k tobě blíže,
něco hezkého vymyslet,
Chce to jen předávat vše co je třeba,
chce to jen naplnit láskou,
neustále křičí, právě teď..
v letech, kdy to lidé ničí.
Je tak akorát těch krásných míst,
Po kterých se plazím každou chvíli,
Při kontaktu s tímhle světem jedním jsem si jist,
Že bojuji za to ujít další míli,
Máš ten zvláštní posluch taky
že tu někde jedou vlaky?
Hutně hučí tramvaj stará
do dálky si vřískne
Ještě, že existuješ, myslím na tebe, kudy chodím.
Jelikož uklidňuješ, poslouchám tvůj hlas, k tobě se modlím.
Někdy zvučný, jindy tichý je, jak vánek v korunách.
Vidíš mi do tváře, zkoumáš můj jemný nach?
Chodbami a ulicemi se proplétáš, je tě všude plno.
Do ucha mi zlehka pošeptáš, jak zní tvé pravé jméno.
Nelze uchopit něco, co nejde vyjádřit slovy.
Nač taky? Že vím všechno? No jo, mně se to mluví.
Proto raději tebe poslouchám, tebe uctívám, v tebe věřím.
Abych tě vždy našla na loukách, našla v korunách, i vody zčeřím.
A dokud tu budu a dokud nezemřu, bude to tak.
Dokud tu budeš ty. Patříme k sobě, no není to fakt?
Budeš tu beze mě? Budeš si pořád žít?
Měnit se, čeřit se, zpřetrháš se mnou nit?
Nebo mě proměníš v sebe sama, pak budeme pospolu.
Zasáhne mě prudká rána, co vystřelíš ze vzdoru.
Vezmi mě pod svá křídla, já svoje ztratila.
Ten chlad je jako skála, která nám patřila.
Nemůžu být bez tebe. Kdy proměníš mě v sebe?
Bez limitu, bez nebe? Je více nežli šedé.
Věřit ti teď? Po tom všem? Nezní to sarkasticky?
Bylo to jen… No ovšem! O HUDBĚ! Fanaticky.
Řekni, že je vše dobré, že vše správně plyne?
Že nestojím na místě, že se pohybuju?
Že uhýbám chybám, které udělám?
Že mě nepotopíš a zvedneš mě ze země?
Řekni, že je vše v pořádku a já mohu jít v klidu spát?
Že jsem tam, kde mám být?
Že mě chápeš, i když se chovám divně?
Že budoucnost je naše?
Řekni, že se nemýlím, když věřím v lásku?
Že byla stvořena jen pro nás dva?
Že nic jiného na světě není?
Že je jen láska mezi námi?
Tak řekni. Řekni něco.
Vidím tvary tvého těla,
mojí duši by se stalo,
bys mne v očích měla,
blaho tvé mne prolévalo,
chci jít k tobě blíže,
něco hezkého vymyslet,
Chce to jen předávat vše co je třeba,
chce to jen naplnit láskou,
neustále křičí, právě teď..
v letech, kdy to lidé ničí.
Je tak akorát těch krásných míst,
Po kterých se plazím každou chvíli,
Při kontaktu s tímhle světem jedním jsem si jist,
Že bojuji za to ujít další míli,
Máš ten zvláštní posluch taky
že tu někde jedou vlaky?
Hutně hučí tramvaj stará
do dálky si vřískne
Ještě, že existuješ, myslím na tebe, kudy chodím.
Jelikož uklidňuješ, poslouchám tvůj hlas, k tobě se modlím.
Někdy zvučný, jindy tichý je, jak vánek v korunách.
Vidíš mi do tváře, zkoumáš můj jemný nach?
Chodbami a ulicemi se proplétáš, je tě všude plno.
Do ucha mi zlehka pošeptáš, jak zní tvé pravé jméno.
Nelze uchopit něco, co nejde vyjádřit slovy.
Nač taky? Že vím všechno? No jo, mně se to mluví.
Proto raději tebe poslouchám, tebe uctívám, v tebe věřím.
Abych tě vždy našla na loukách, našla v korunách, i vody zčeřím.
A dokud tu budu a dokud nezemřu, bude to tak.
Dokud tu budeš ty. Patříme k sobě, no není to fakt?
Budeš tu beze mě? Budeš si pořád žít?
Měnit se, čeřit se, zpřetrháš se mnou nit?
Nebo mě proměníš v sebe sama, pak budeme pospolu.
Zasáhne mě prudká rána, co vystřelíš ze vzdoru.
Vezmi mě pod svá křídla, já svoje ztratila.
Ten chlad je jako skála, která nám patřila.
Nemůžu být bez tebe. Kdy proměníš mě v sebe?
Bez limitu, bez nebe? Je více nežli šedé.
Věřit ti teď? Po tom všem? Nezní to sarkasticky?
Bylo to jen… No ovšem! O HUDBĚ! Fanaticky.
Řekni, že je vše dobré, že vše správně plyne?
Že nestojím na místě, že se pohybuju?
Že uhýbám chybám, které udělám?
Že mě nepotopíš a zvedneš mě ze země?
Řekni, že je vše v pořádku a já mohu jít v klidu spát?
Že jsem tam, kde mám být?
Že mě chápeš, i když se chovám divně?
Že budoucnost je naše?
Řekni, že se nemýlím, když věřím v lásku?
Že byla stvořena jen pro nás dva?
Že nic jiného na světě není?
Že je jen láska mezi námi?
Tak řekni. Řekni něco.