Znásilnění plné předsudků
Aby trestí řízení bylo bráno vážně, musíte mít přeraženou pánev nebo rozlámané kosti, říká advokátka Hrdá
Aby trestí řízení bylo bráno vážně, musíte mít přeraženou pánev nebo rozlámané kosti, říká advokátka Hrdá
Křesťanský pohled na manželství je poměrně jasný. Lidé, tedy pár, muž a žena si sebe berou navždy, protože se mají stát jedním tělem před Bohem. Lidé se v minulosti ale většinou nebrali z lásky, to si mohli dovolit jen lidé z těch nejchudších vrstev. Ze svatby jako ze sezdání totiž plynulo právo na dědění majetku a další vazby. Samozřejmě šlechta to dodržovala jasně, tam se prostě dával dohromady majetek. Obecně se taky počítalo s tím, že pokud budou někdy milovat partnera, tak se to ukáže leda až po svatbě.
Považuji se za osobu s nebinární identitou a můj gender je celý můj život lehce rozvolněný. Působilo mi to zejména v dětství a rané dospělosti velké psychické problémy, a to hlavně kvůli tomu, že se o tom vůbec nemluvilo a já si připadala beznadějně divná, nepřijatá, ve svém prožívání osamocená. V době mého dospívání byly genderové stereotypy silnější než dnes, takže člověk byl opravdu všemi způsoby napasováván do rolí, které mu nebyly vlastní.
Je právě čas karnevalu. Lidé jsou v ulicích a mají nejrůznější převleky. Mnoho mužů se převléká za ženy. Všichni tančí do rytmu bubnů. Ty pochází z Afriky, ale hra na ně má brazilský nádech. Všichni vypadají šťastně a zdá se, že společnost každého přijímá, v těchto tancích je všechno dovoleno.
Internet zaznamenal boom článků o vztazích s narcistickým a manipulativním partnerem, nebo takzvaně „toxickým“ partnerem, a pokud svůj vztah v takovém článku najdete, většinou jako východisko není nabízeno nic jiného než rozchod s heslem „manipulátora nezměníte.“ Nechci zlehčovat utrpení ve vztazích s tyranským partnerem, ale zároveň chci upozornit na to, že se kategorie „narcis“ v našich představách díky působení médií značně rozšířila. Kromě toho se podle článků určených takzvaným zdravým lidem, člověk s duševním onemocněním nemůže moc orientovat. Jednak narcismus a egocentrismus je velmi běžnou součástí každého duševního onemocnění, o nesnášenlivosti kritiky ani nemluvě, a jednak lidé s duševním onemocněním si často najdou partnera, který má také duševní onemocnění a takové vztahy nejsou vůbec jednoduché a nelze s tím ani počítat. Proto doporučuji počkat s rozchodem, nechat si pomoct terapeutem, pokud ve vztahu trpíte, a s označeními jako „narcis“ nebo „manipulátor“ se snažit co nejdéle počkat. V návaznosti uvádím jeden z článků o narcistních partnerech.
04/08/2023, vlasta.cz, Martina Nováčková
K tomuto tématu, které se co chvíli objevuje v české politice jako horký brambor, vyšel 20.6. 2023 zajímavý článek na medium.seznam.cz. Sama se domnívám, že pokud se dva lidé milují a vidí ve svém vztahu takovou perspektivu, že ho chtějí posvětit manželským svazkem, měli by tu možnost mít. Manželství pro všechny, tedy i pro homosexuální páry, se stalo kolbištěm pro kulturní války, aniž by byla brána v úvahu obyčejná realita lidských životů. Osobně si myslím, že stát by neměl mluvit lidem do toho, s kým chtějí sdílet život, a zákon by měl reflektovat faktickou situaci a nelpět zbytečně na něčem, co se přežilo, jako například tolik vzývaná posvátná „tradiční rodina“.
Aby trestí řízení bylo bráno vážně, musíte mít přeraženou pánev nebo rozlámané kosti, říká advokátka Hrdá
Křesťanský pohled na manželství je poměrně jasný. Lidé, tedy pár, muž a žena si sebe berou navždy, protože se mají stát jedním tělem před Bohem. Lidé se v minulosti ale většinou nebrali z lásky, to si mohli dovolit jen lidé z těch nejchudších vrstev. Ze svatby jako ze sezdání totiž plynulo právo na dědění majetku a další vazby. Samozřejmě šlechta to dodržovala jasně, tam se prostě dával dohromady majetek. Obecně se taky počítalo s tím, že pokud budou někdy milovat partnera, tak se to ukáže leda až po svatbě.
Považuji se za osobu s nebinární identitou a můj gender je celý můj život lehce rozvolněný. Působilo mi to zejména v dětství a rané dospělosti velké psychické problémy, a to hlavně kvůli tomu, že se o tom vůbec nemluvilo a já si připadala beznadějně divná, nepřijatá, ve svém prožívání osamocená. V době mého dospívání byly genderové stereotypy silnější než dnes, takže člověk byl opravdu všemi způsoby napasováván do rolí, které mu nebyly vlastní.
Je právě čas karnevalu. Lidé jsou v ulicích a mají nejrůznější převleky. Mnoho mužů se převléká za ženy. Všichni tančí do rytmu bubnů. Ty pochází z Afriky, ale hra na ně má brazilský nádech. Všichni vypadají šťastně a zdá se, že společnost každého přijímá, v těchto tancích je všechno dovoleno.
Internet zaznamenal boom článků o vztazích s narcistickým a manipulativním partnerem, nebo takzvaně „toxickým“ partnerem, a pokud svůj vztah v takovém článku najdete, většinou jako východisko není nabízeno nic jiného než rozchod s heslem „manipulátora nezměníte.“ Nechci zlehčovat utrpení ve vztazích s tyranským partnerem, ale zároveň chci upozornit na to, že se kategorie „narcis“ v našich představách díky působení médií značně rozšířila. Kromě toho se podle článků určených takzvaným zdravým lidem, člověk s duševním onemocněním nemůže moc orientovat. Jednak narcismus a egocentrismus je velmi běžnou součástí každého duševního onemocnění, o nesnášenlivosti kritiky ani nemluvě, a jednak lidé s duševním onemocněním si často najdou partnera, který má také duševní onemocnění a takové vztahy nejsou vůbec jednoduché a nelze s tím ani počítat. Proto doporučuji počkat s rozchodem, nechat si pomoct terapeutem, pokud ve vztahu trpíte, a s označeními jako „narcis“ nebo „manipulátor“ se snažit co nejdéle počkat. V návaznosti uvádím jeden z článků o narcistních partnerech.
04/08/2023, vlasta.cz, Martina Nováčková
K tomuto tématu, které se co chvíli objevuje v české politice jako horký brambor, vyšel 20.6. 2023 zajímavý článek na medium.seznam.cz. Sama se domnívám, že pokud se dva lidé milují a vidí ve svém vztahu takovou perspektivu, že ho chtějí posvětit manželským svazkem, měli by tu možnost mít. Manželství pro všechny, tedy i pro homosexuální páry, se stalo kolbištěm pro kulturní války, aniž by byla brána v úvahu obyčejná realita lidských životů. Osobně si myslím, že stát by neměl mluvit lidem do toho, s kým chtějí sdílet život, a zákon by měl reflektovat faktickou situaci a nelpět zbytečně na něčem, co se přežilo, jako například tolik vzývaná posvátná „tradiční rodina“.