Konstrukce člověka
Den, kdy nenapsala Šárka, se změnil v prolévání mozku dršťkovou polévkou a krysy, které jsem viděl, mi zvedly náladu. Nejdřív jsem je považoval za morčata. Byla to vlastně jediná krysa v kleci. Uvědomil jsem si, jak moc mě drží Anička, když holky nepíšou. Mám je pořád v sobě zaseklé, potřeboval bych je vykleštit. Když jsem mluvil s Šárkou, vím, že jsem se jí líbil. To je ale tak dávno. Se znetvořeným tělem i myslí, ve zvrhlém těle švihlý duch. A kdyby jen zvrhlém. Šlo to se mnou od osmnácti k pěti, úplně jsem se zhroutil a hledal u druhých podporu i pro ty nejmenší maličkosti. Tím nemyslím orální sex pro impotentního člověka. Chce se mi zvracet ze žluté papriky. Teď si znovu opakuju, jak moc mě drží Anička a jak s ní můžu chodit a dá-li Bůh, během několika let zase začít uvažovat.